Jaren heb ik het gevoel gehad dat ik er niet bij hoorde, dat ik niet goed genoeg in het plaatje paste. Dat ik niet goed genoeg zou zijn..

Dus werkte ik er keihard voor om precies het tegenovergestelde te bewijzen. Ik wilde aan het plaatje voldoen wat ik in mijn hoofd had. Goede baan, goed salaris, mooie leaseauto, promotie na promotie.

Na elke promotie, bonus of een nieuwe auto was ik even blij om vervolgens me weer even miserabel als daarvoor te voelen. Wat was er mis met mij? Ik had het toch allemaal voor elkaar?

Als je mij een beetje kent, opgeven is geen optie. Ik ben een doorzetter, het zou vast beter worden. En als ik er zo op terug kijk was er veel voor nodig om me tot stilstand te krijgen.

Elke dag huilend in de auto van en naar werk hoorde erbij, elke avond om 7 in slaap vallen om vervolgens de volgende ochtend uitgeput wakker te worden was normaal, geen zin om met mijn liefde, vrienden of familie wat leuks te doen? Ik had nou eenmaal een drukke baan. Overgeven en dag in dag uit buikpijn was vast iets chronisch.

Tot het moment dat er niets meer over was. Ik moest wel toegeven aan mijn directeur dat het slecht ging en ik niet meer kon. Maar nogmaals, failure is geen optie, en dus stopte ik niet met werken, maar werkte ik 1 dag minder in de week. En op die dag ging ik naar de psycholoog.

Nou als niemand je dat nooit verteld heeft, dat is pas werken..

Na een aantal sessies werd mij pijnlijk duidelijk dat ik niet op mijn pad zat. Ik had misschien wel een fantastische baan, maar hij paste niet bij mij. Ja ik had een fantastisch salaris en een mooie auto, maar daar werd ik niet gelukkig van.

Na zo’n 10 sessies had ik mijn moed verzameld en wist ik dit kan zo echt niet langer. Ik voelde aan alles deze stap moet ik zetten.

Wat voor mij aanvoelde als de allerbeste stap in mijn leven werd door een aantal belangrijke personen bestempeld als de grootste fout van mijn leven. Ik zou het nooit meer zo goed krijgen, ik zou nooit meer zo’n goede baan vinden en ik kon toch niet zomaar uit het niets stoppen?

En hoewel mijn duiveltje op dit moment echt de overhand had, want geloof mij, ik zat echt niet goed in me vel, wist ik dit moet ik doen. No matter what!

Ik moest voor mezelf kiezen en uitzoeken waar ik gelukkig van wordt. Ik wilde mijn kop boven het maaiveld uitsteken, groots dromen en deze dromen werkelijkheid maken.

Stoppen met werken gaf me direct de rust die ik op dat moment nodig had om aan mezelf te werken. Met mijn duivel aan de slag te gaan, mijn zelfvertrouwen terug te vinden en af te rekenen met al die overtuigingen die ik had en die me elke dag tegenhielden.

En wat gebeurde er?

Ik kreeg weer zin in mijn leven, de dag was niet meer zo zwaar en vermoeiend, ik kreeg mijn energie en enthousiasme terug en de buikpijn was van de één op andere dag verdwenen.

Gelukkig is mijn burn-out inmiddels ancient history, en kan ik met zekerheid zeggen dat stoppen en voor mijzelf beginnen de allerbeste keuze is geweest.

Wat is jouw ondernemersverhaal?
 
Liefs,
Carolien